Genkaku Picasso - przegląd wydania

Autorem Genkaku Picasso, o którym będzie dzisiaj mowa, jest Usamaru Furuya – artysta do tej pory znany z komiksów alternatywnych i dojrzałych, nierzadko poruszających tematy egzystencjalne. Trochę się zdziwiłam, gdy wzięłam do ręki jego mangę stworzoną na potrzeby magazynu shounen o, w sumie, niemałej renomie – Jump SQ, które publikuje parę już nieco zakurzonych, ale jednak, hitów gatunku.

Hikari Hamura jest aspołecznym uczniem liceum, który większość swojego czasu spędza zamknięty w swoim świecie, rysując – jest to jeden z dwóch powodów, dla którego koledzy z klasy nazywają go Picassem. Chłopak nie miałby żadnych przyjaciół czy nawet bliższych znajomych, gdyby nie Chiaki – inteligentna i pogodna koleżanka z klasy, zafascynowana psychologią, która wraz z Picassem tworzy dwuosobowy szkolny klub o nazwie Klub Przy Brzegu Rzeki. Ich działalność ogranicza się do przesiadywania nad, jak nazwa wskazuje, brzegiem rzeki po szkole, gdzie Hikari może w spokoju porysować, a dziewczyna towarzyszy mu czytając książki o psychologii.

Ta rutyna trwałaby prawdopodobnie aż ukończą szkołę średnią, a może nawet i dłużej, gdyby nie to, że tego spokojnego dnia, kiedy zaczynamy śledzić losy bohaterów, miał tam miejsce wypadek… w którym oboje zginęli. Na szczęście, Chiaki w porę zwróciła się do Bogów i Buddy, aby uratować swojego przyjaciela i jego ogromny talent. Jej prośba została wysłuchana, a wypadek przeżył wyłącznie Picasso. Jednak nie ma nic za darmo i cenę za przeżycie chłopak musi ponieść sam – no powiedzmy, bo nie obejdzie się bez drobnej pomocy nikogo innego jak… właśnie Chiaki, która w formie kieszonkowego anioła (widocznego tylko dla Hikari – dziewczyna w końcu nie żyje) będzie mu pomagać.

Na szali znalazło się dalsze przeżycie naszego artysty-geniusza, a warunkiem koniecznym jest tutaj niesienie pomocy innym ludziom. W jaki sposób? Od tamtej pory Hikari widzi ciemne aury wokół ludzi, którym musi pomóc – to pozwala zajrzeć do serca danej osoby, na podstawie czego chłopak przelewa ten obraz na własny szkicownik, a następnie wchodzi do rysunku… W skrócie: Picasso ma pomagać za pomocą swojego talentu. I robi to, bo w przeciwnym razie jego ciało zgnije.

Prawie wszystkie z rozdziałów są epizodyczne i skupiają się na jednej, czasami na dwóch postaciach. Z początku jest dość banalnie i schematycznie: Hikari niechętnie pomaga osobom ze swojej klasy uporać się z problemami emocjonalnymi, które na pozór wydają się poważne, a okazują właściwie bardzo… typowe i dalekie od tego, jak zostały na początku przedstawione. Albo inaczej: rozterki są nietypowe jak na współczesnych nastolatków, niektóre wręcz abstrakcyjne, ale z przeważającym, a więc typowym, podejściem niedojrzałych umysłów do roztrząsania miałkich kwestii. Sprawiło to, że odbiór pierwszego tomu historii zdecydowanie nie był dla mnie nieprzyjemny – a to poniekąd z powodu akcentów humorystycznych – ale nastawiło mnie tak, że Genkaku Picasso potraktowałam raczej jako czytadło, niż coś więcej. Dopiero po drugim tomie jest lepiej – albo problemy są trochę inne, albo zostały po prostu lepiej umotywowane.

Chociaż nie ma tu mowy, żeby postacie były nieprzemyślane – każda z nich jest barwna i udało im się nie popaść w schematy – to ich rozterki mogą nudzić dojrzałego czytelnika, który jest już niewrażliwy na pewne kwestie (pewnie dlatego, że jest dużo bardziej samoświadomy, a to nasi bohaterowie dopiero w sobie odkrywają).

Mimo to, w którymś momencie wcześniejsze wrażenia w ogóle przestały mieć znaczenie, bo opowieść o Picassie oraz jego kolegach zaczęła nabierać kształtu, akcentów humorystycznych i wartości. Wystarczyło zrozumieć zamysł autora i dać się temu porwać, żeby mieć z lektury frajdę. Poczułam się też naprawdę mile zaskoczona tym, w jaki sposób zakończyła się ta opowieść – wszystko domknęło się sensownie i pouczająco.

Nie mogę nie wspomnieć o stronie graficznej. Mangaka operuje tutaj obrazami tak doskonale scalającymi się z historią, że… na próżno szukać takiego talentu u innych autorów tworzących w gatunku shounen. Serio. Symbolika, złudzenia optyczne, przemieszanie różnych stylów rysowania… Jest cudnie, a ja szczególnie upodobałam sobie te momenty, gdy Picasso wchodzi do własnych rysunków.

Wydanie nie odbiega od innych z serii Viz Shonen Jump Manga – format jest mniejszy od mang Hanami, ale większy od standardowego shounena w wydaniu polskim (taki, jak niektóre mangi Studia JG, np. Tokyo Toy Box). Tomy są bardzo poręczne i grubsze, niż przeciętna manga – każdy ma ponad 200 stron. Chropowaty, biały papier, sztywna okładka, brak kolorowych stron czy dodatków. Na końcu każdego tomu są extra od autora.

Takie połączenie (Furuya + shounen) choć z początku mnie dziwiło, było naprawdę fantastycznym pomysłem. Świetne umiejętności, niezwykła wyobraźnia i oryginalny pomysł sprawiły, że autor mógł się trochę pobawić historią – były momenty, gdy wychodziło mu to różnie, ale Genkaku Picasso wiele nadrabia swoim zakończeniem oraz przekazem. W ogólnym rozrachunku, jest więcej, niż warte przeczytania – o ile nikogo nie zniechęcają okruchy życia w dość młodzieżowym wydaniu. Dla czytelnika dojrzałego może zostać przyjemną odskocznią – pod warunkiem, że taki czytelnik wie, na co ma się nastawić – a jeśli chodzi o młodzież to zapewniam, że będzie to wartościowa rozrywka.

Zdjęcia są okrutnie złe i miałam problem z tym, żeby je sensownie ustawić w Bloggerze, no ale wolałam już nie opóźniać. Planowałam też wstawić ich dużo więcej, ale wyglądałoby to bardzo niekorzystnie, więc jeszcze pomyślę nad jakimś rozwiązaniem - bo Genkaku Picasso ma naprawdę dużo do pokazania. Mam nadzieję, że uda mi się wkrótce zrobić lepsze zdjęcia (i poprawić to i owo w tekście) czyli, jak zawsze, nie jestem zadowolona. 

A następnym razem będzie o Manga Taisho!

Przepraszam, że tak późno, Steffcia :'D

SHARE